Od momentu jak Adaś się kładzie i słyszy sąsiadkę z góry. Idzie do niej zobaczyć, sąsiadka
siedzi zapłakana przy stole ubrana w mundur policyjny a jej (?) dziecko rzucą kauczukową
piłeczkę. Ona upada obok nogi Adasia a on podnosi ją (i mimo tego, że to go denerwowało)
oddaje piłeczkę dziewczynce. Widzi jej uśmiech, radość. Widzi, że nie jest ona jak on,
zepsuta, sama, stara, nieszczęśliwa. Potem kładzie się do swojego łóżka i masturbuje. I to
mnie rozwala. Bo pokazuje, że Adaś jest niepoprawnym romantykiem, że jest człowiekiem,
który ma problemy z swoją rodziną, światem, otaczającymi go ludźmi. I najgorsze w tym
wszystkim (a może najlepsze?) jest to, że ten film odzwierciedla każdego człowieka po
trochu. Obejrzałem przed chwilą po raz dziesiąty na AleKino i jak zwykle mnie nie
rozczarował, bo niezła komedia zostaje zakryta przez szatę dramatu, który widzimy przez
pryzmat człowieka - takiego jak My. Ja jestem świrem, 17-letnim świrem, ale jestem z tego
dumny. Piękny film, arcydzieło.